Kidnap My Heart part 4

by: Vic Anthony Sunga
Medyo malaki yung sofa nila, pwedeng makahiga kahit tatlong katao. Umupo muna ako sa gilid ng sofa, umupo naman sya sa right side ko. Hinawakan ng kamay nya ang isang legs ko at hinihimas at unti-unting lumalapit ang mukha nya sa akin. “DING-DONG! DING DONG!”, nagising ako bigla at nahulog sa aking kama. “Hoy! Carlo, asan ka na? Si Gino to!”, pasigaw na tawag sa akin ni Gino. “Shit! Panaginip lang pala”, sabi ko sa sarili ko. Napalitan ng lungkot at paghihinayang ang libog na nararamdaman ko kanina. “Carlo, yuhoo. Mag sasapung minuto na ako dito. Tulog ka ba? Buksan mo na itong Gate”, pdabog na sabi ni Gino. “Oo na! Sorry nakatulog ako”, dungaw ko sa aking bintana.

Mag iisang taon na rin na ako lang ang naninirahan sa amin, kasi nadestino sina mama at papa sa may Cavite at may bahay kami doon. Hindi ko naman maiwan yung school, kasi nga graduating na at biglaan lng yung pagkaka relocate sa kanila. Umuuwi naman sila dito pag Sunday, minsan nga nakakligtaan nila, pero okay lang, di ko pa namn naranasan nag magutom. Habang pababa ako ng hagdan, feeling ko ramdam ko parin ang labi ni Adrian, yung mainit nyang katawan, yung amoy nyang naamoy ko lang pag dumadaan sya ng malapitan sa akin.

“Hay salamat, at nakalabas karin, pero ano yan at hindi kpa bihis at nka school uniform ka pa?”, gulat na tanong ni Gino. “Nakatulog nga diba? Sus, pasok ka nga muna kanina ka pa pasigaw-sigaw”, tugon ko kay Gino. Pagkapasok namin parang naulit lang yung nasa panaginip ko. “Ano ito deijavu? Sana nga..”, sabi ko sa aking sarili na may halong pag-aasam na sana magkatotoo yun. Pero mali pala ako, pagkarating namin, marami nang sasakyan sa labas at marami na ring tao sa may terrace nila. Iba ang bahay na nasa panaginip ko, pero hindi nman nagkakalayo sa laki, sadyang iba lang sya. Yung mood na pagkasabik eh napalitan ng lungkot. Pinababa na ako ni Gino kasi susunduin daw nya sina Elton at iba pa. Nung una nagpumilit akong sumama kasi iiwan nya daw ako, pero kalaunan medyo nagdadalawang isip na akong sumama kasi nasa isipan ko na baka may chansang magkatotoo yung panaginip ko. Pina-alis ko na lng si Gino kahit na wala ako, sa labasan na lang ako tumambay, sa may gate nang nakita pala ako ni Dereck at pinagbuksan ako ng gate. “Uy, pasok na, kanina ka pa ba? Bat ikaw lang mag isa?”, paanyaya nya sa akin. “Sinundo pa ni Gino yung iba eh, nagpaiwan na lng ako baka di na sila magkasya”, sagot ko. Pumasok na ako, di ko pa nakikita si Adrian, siguro nasa loob pa. Halos mga soccer player sa school yung nakikita ko, at yung iba mga barkada nya sa classroom. Medyo nahihiya akong nagpatuloy sa paglalakad patungo sa terrace. “Wag ka na ngang mahiya Carlo, parang iba nman kami sa iyo. Kung naiingayan ka pwede ka naman sa loob, nagiinuman kasi kaya maingay, pasok ka lang mga girls ang anjan, ayaw kasing uminom”, suwestyon ni Dereck sa akin. Talaga naman talagang maingay sila at wala rin ako sa mood para mkipag halubilo sa ngayon. Di naman ako supladong tao, pero talagang hindi ko feel sa ngayon. Pumasok ako na umaasang andyan si Adrian, naghihintay, at magtatapat sa akin gaya ng sa panaginip ko. Pero pagbukas ko may ilang kalalakihan at meron din namang mga babae, siguro mga magsyotang gusting mapag isa. Ibang-iba sa panaginip ko ang itsura ng loob ng bahay, maganda parin sya kaya nga lang nakaklungkot isiping parang nawawalan na ako ng pag-asa n asana ay magkatotoo man lang iyong panaginip ko. So lumabas na lang ako ulit at piniling makahalubilo yung mga kaibigan ni Adrian.

“Asan nga kaya si Adrian? Bakit wala sya?”, tanong ko sa aking sarili. “Oh, Carlo tagay ka muna”, alok ni Dereck sa akin. “Di ako umiinom Dereck eh”, tanggi ko. “Sus! Eto naman ngayon lang, di yan mapait mix drink yan, di mo malalsahan ang pait”, panunuyo nyang uminom ako. Napilitan na lang ako, respeto kung baga. Iilan lang ang kainuman ko, kasi kumpol-kumpol, yung sa amin mga classmates ko, at yung sa isang grupo eh yung ka team mate nya sa soccer. Nkaka ilang shot na ako at wala paring Adrian na nagpakita at yung mga Kaibigan ko eh wala parin. “Asan na ba sila? Asan ka na Adrian?”, tanong ko sa aking sarili. “Oh mukhang malalim ang iniisip mo dyan Carlo?”, tanong sa akin ni Michael, classmate ko, barkada rin ni Adrian, kung ikukumpara ko silang talong magbabarkada, si Michael ang pangalawa sa kanila, siyempre si Adrian parin ang akin. “ah, nagtataka lang ako bat wala pa yung friends ko”, sagot ko. “Naku, itagay mo na lng yan Carlo”, tugon ni Michael sabay abot ng shot glass. Inaabot ko yung shot ko nang mapansin kong di matanggal ang pagkatitig sa akin ni Michael. Nakakaramdam ako ng kakaiba sa kanya, di naman kami close. Natatakot ako pero parang hindi naman iyon ang ibig nyang iparamdam.

itutuloy...